Aslında her şey büyük konuşmamla başladı, üniversite yıllarında Avrupa’da Uluslararası ilişkiler okurken…Tam 11 Eylül zamanları, herkeste İslamofobi tavan. Hocalar hep terörist gözüyle bakıyor bize, zaten başörtüsüyle okuyabilmek için Avrupa’ya gitmişiz, zaten yaralıyız, ve 17 yaşındayım sadece. Çok zorlandım. Dedim bir daha da yurtdışında yaşarsam… Şu okulu bir bitireyim, bir döneyim memleketime, bir daha da çıkarsam…! Dr. Hatice Çolak…
Şu sıralar Gassal dizisi yüzünden herkes, ölü bedenini kimin yıkayacağını konuşuyor ama bence asıl sorulması gereken soru bu: Ölünce beni kim, nasıl hatırlayacak? Çok aşikâr ki hepimizin ölüm üzerine daha çok düşünmeye ihtiyacı var. Sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi hırslandığımız ve hırslandıkça dünyayı daha çok mahvettiğimiz bir dönem olduğunu sanmıyorum insanlık tarihinde. Ya da kitlesel olarak hırslandığımız diyeyim, çünkü önceden sadece krallar, komutanlar falan…
Hayatım boyunca çok fazla güçlü kadınla çalıştım, dostlarım ablalarım kardeşlerim… Sayamayacağım kadar çok, kendi ayakları üzerinde durmaya çalıştığı ve güçlü göründüğü için acı çeken, fakat zayıflıklarını kimseye çaktırmamaya çalışan, kuyruğu dışarda dik tutarken geceleri uyuyabilmek için bir avuç ilaç kullanan kadın tanıdım. İdealleri için, aileleri için, kariyerleri için, davaları için… kendi ayakları üzerinde durabildiklerini göstermeleri…
I will be back soon
